متن اشعار همای و مستان
« توبه ها را بشکنید »
توبه ها را بشکنید ، توبه ها را بشکنید
میخانه ها را وا کنید ای بـــاده خـــواران پیمانـه را احیــا کنیـد ای مــل گســاران
باده ساغـر کنیـد ، توبـه ای دیگـر کنیـد خرقه از تن برکنید ، توبه ها را بشکنید
توبـــه هــا را بشکنیـــد آمــــد بهــــاران
یادی از آئین مستانی کنید ، مست پنهانی کنید تا سحر پیمانه گردانی کنید ، مست پنهانی کنید
روز و شب معشوقــه بـــازی های عــرفــانی کنید مــست پنهـــــانی کنیــد ، مست پنهــــانی کنید
همچـون خمـــاران توبــه ها را بشکنید
توبـــه هــا را بشکنیـــد آمــــد بهــــاران
عاشقان غوغا کنید بــر دل شیـــدا کنید
یک نفس گر میتوان ساغر زدن پس چــرا اندیشـــه فـــردا کنیم
غصه از سر وا کنیم پیمانه را احیا کنیم
ای بی قـراران ، ای بی قـراران
توبـــه هــا را بشکنیـــد آمــــد بهــــاران
میخانه ها را وا کنید ای بـــاده خـــواران پیمانـه را احیــا کنیـد ای مــل گســاران
باده ساغـر کنیـد ، توبـه ای دیگـر کنیـد خرقه از تن برکنید ، توبه ها را بشکنید
توبـــه هــا را بشکنیـــد آمــــد بهــــاران
************************************
« محتسب و مست »
محتسب مستــی بـــه ره دیــــد و گـریبـــــانش گــــرفت مست گفت ای دوست این پیراهن است افسار نیست
گفت مستــی زان سبب افتـــــان و خیـــــزان مــی روی گفت جـــــــرم راه رفتـــــــن نیست ره همــــــوار نیست
گفت می بایــــــد تــــــو را تــا خـــــانه قــــــاضی بـــــرم گفت رو صبـــح آی قـــــاضی نیمـــه شب بیـــدار نیست
گفت تــا داروغــــــه را گـــوئــــیم در مـسجــد بــــــخواب گفت مسجـــد خــــوابـــــگاه مـــــردم بـــــدکــــار نیست
گفت دینــــاری بـــــده پنهــــــان و خــــــود را وا رهـــــان گفت کـــــار شــــــرع کـــــار درهــــــم و دینــــــار نیست
گفت آنقـــــدر مستــی زهــــی از ســر بــر افتادت کلاه گفت در ســــر عقــــل بایــــد بــــی کلاهی عـار نیست
گفت بایــــــد حــــد زننــد هشیـــــــار مـــــردم مست را گفت هشیــاری بیــــار اینجـــا کسـی هوشیــار نیست
« شعر از پروین اعتصامی، آهنگ از همای »
« من از جهانی دگرم »
من از جهانی دگرم من از جهانی دگرم ساقـی از ایـن عالـم واهی رهـایـم کـن
رهـــــایـــــــــم کـــــن
نمـی خواهـــم در ایـــن عــالـم بمـــانم بیا از این تـن آلوده و غمگین جدایم کـن
جــــدایـــــــــم کـــــن
تـو را اینجـا بـه صدهـا رنگ مـی جوینـد تــو را بـا حیلــه و نیــرنـگ مـی جـوینــد
تـو را با نیـزه هــا در جنگ مــی جوینـد تــو را اینجا بـه گرد سنگ مـی جـوینــد
تـو جــــــان مـــــی بخشـــی و اینجـــــا بـــه فتـــوای تــو می گیرنـد جــان از مــا
نمیدانم کی ام من نمیدانم کی ام من آدمــم روحـم خـدایـم یــا کــه شیطانـم
تو با خود آشنایم کن
اگــــــــــر روح خـــــداونــــــدی دمیده در روان آدم و حواست
پس ای مردم خـدا اینجاست خـدا در قـلب انسان هـاست
بـه خـود آی تــا کـه دریــابــی خـدا در خـویشتـن پیـداسـت
همـای از دست ایــن عـالـم
پر پرواز خود بگشود و در خورشید و آتش سوخت
خداوندا بسوزانم همایم کن
نمـی خواهـــم در ایـــن عــالـم بمـــانم بیا از این تـن آلوده و غمگین جدایم کـن
جــــدایـــــــــم کـــــن
مـن از جهانی دگـرم
***********************************
« کعبه »
بـه گـرد کعبـه می گـردی پریشان کـه وی خود را در آنجا کرده پنهان
اگــر در کعبــه می گـــردد نمـایـان پس بگرد تا بگردی بگرد تا بگردی
در اینجا باده مینوشی ، در آنجا خرقه می پوشی ، چرا بیهوده میکوشی
در اینجا مـــــردم آزاری ، در آنجا از گنـــــــــــــه آری ، نمی دانم چه پنداری
در اینجــا همـــدم و همسایــــه است در رنــج و بیمــاری
تو آنجا در پی یاری
چــه پنـــداری کجــــا وی از تـــو می خواهـد چنین کــاری
چه پیغــامـــی که جــز بــا یــک زبــــان گفتـــن نمی داند
چه ســلطانی که جــز در خـــانـــه اش خفتــن نمی داند
چه دیداری که جز دینار و درهم از شما سفتن نمی داند
به دنبال چه می گردی که حیرانی
خـرد گم کرده ای شاید نمی دانی
همـــای از جــــان خـــود سیری کـــه خـــامـــوشی نمی گیـــری
لبت را چون لبــــان فرخی دوزند تو را در آتش اندیشه ات سوزند
هــــــــزاران فتنـــــــه انگیـــــــزند تــــو را بـــر سر در میخانه آویزند
*************************************************
« ملاقات با دوزخیان »
آن دم که مــــرا مــــی زده بـر خـــاک سپــارید زیـــــر کفنــــــم خمــــــره ای از بـــــاده گذاریـد
تــــا در سفـــــر دوزخ از ایــن بــــــاده بنوشـــم بـــــر خــاک مـن از ساقــــه انگـــــور بکــاریــــد
آن لحظـــه کــه بـا دوزخیــــان کنـــــم مـــلاقات یک خمـــره شـــراب ارغـــوان بــرم به سوغات
هرقدر که در خاک ننوشیدم از این باده صافی بنشینـــــم و بــــا دوزخیـــــــان کنـــم تــــلافی
جــز ساغـــر و پیمانــــه و ساقـــی نشنـاسـم بــر پــایـــه پیمانــه و شـادی است اســـاسـم
گر همچــو همــــای از عـطش عشق بسـوزم از آتــــــــش دوزخ نــــهراســــــم نــــهراســـــم
آن دم که مــــرا مــــی زده بـر خـــاک سپــارید زیـــــر کفنــــــم خمــــــره ای از بـــــاده گذاریـد
تــــا در سفـــــر دوزخ از ایــن بــــــاده بنوشـــم بـــــر خــاک مـن از ساقــــه انگـــــور بکــاریــــد
********************************************
« خود سوختگان »
داد درویشــــی از ســـــر تمهیــــــد سـر قلیـــان خـویـش را به مــریــــد
گفت که از دوزخ ای نکــــو کــــــردار قـــدری آتـــش بـــه روی آن بگــــذار
بگـــرفـــت و ببــــــــرد و بــــــــاز آورد عقــــــــد گــوهـــــــــر ز درج راز آورد
گفت کـه در دوزخ هـر چـه گردیـــدم درکــــــــات جحیــــــــم را دیــــــــدم
آتـــــش و هیـــــــزم و ذغـــــال نبود اخگــــــری بهـــــــر اشتعــــــال نبود
هیچ کـس آتشی نمـــی افـــروخت زآتش خویش هر کسی میسوخت
*******************************************
« مه پاره »
شیرین لبی شیرین تبـار مست و مـی آلود و خمار
مـه پـاره ای بی بند و بار بـا عشوه های بی شمار
هم کرده یـــاران را ملـول هـم بــرده از دلهــــا قـــرار
مجموع مـه رویـــان کنــار تـو یــار بــی همتـــا کنــار
زلفت چو افشان میکنی مــا را پریشـــان میکنــی
آخــر من از گیســوی تــو خـود را بیاویــــزم بــــه دار
یاران هــوار ، مردم هــوار از دست این بی بند و بار
از دست این دیـوانــــه یار از کـــف بــــدادم اعتبــــار
می میزنـم ، می میزنـم جـــام پیاپــی می زنــــم
هی میزنم هی میزنم بی اختیار
کندوی کامت را بیار، بر کام بیمارم گذار، تا جان فزاید جان تو
بر جان این دلخسته بشکسته تار
شیرین لبی شیرین تبـار مست و مـی آلود و خمار
مـه پـاره ای بی بند و بار بـا عشوه های بی شمار
هم کرده یـــاران را ملـول هـم بــرده از دلهــــا قـــرار
مجموع مـه رویـــان کنــار تـو یــار بــی همتـــا کنــار
زلفت چو افشان میکنی مــا را پریشـــان میکنــی
آخــر من از گیســوی تــو خـود را بیاویــــزم بــــه دار
****************************************
ای صنم ، ای صنم ، ای صنم ، ای صنم ، ناز مکن ، ناز مکن
نـــــــاز مـــکن ، نـــــــاز مـــکن ، نـــــــاز مــکن ، نـــــــاز مـکن
نـــاز مـــکن ، نــــاز مـــکن ، نــــاز مــکن ، ای صنم عشوه مکن،عشوه مکن،هلهله آغاز مکن ، این منم
نـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاز می کشم روز و شب ار عشوه کنی باز می کشم
تـــا بنشینی به بـــرم ، ای صنم والــه و شوریـده سرم ، ای صنم
ای صنم ، ای صنم ، ای صنم ، ای صنم ، ناز مکن ، ناز مکن
روز و شب ار بگذرم از کوی تو
می زنـدم تیـــر دو ابـــــروی تو
وای به حال من دیوانه که افسار دلم بسته به گیسوی توست
نـــــــاز مـــکن ، نـــــــاز مـــکن ، نـــــــاز مــکن ، نـــــــاز مـکن
نــــاز مـــکن ، نــــاز مـــکن ، نــــاز مــکن ، ای صنم عشوه مکن،عشوه مکن،هلهله آغاز مکن ، این منم
نـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاز می کشم روز و شب ار عشوه کنی باز می کشم
تـــا بنشینی به بـــرم ، ای صنم والــه و شوریـده سرم ، ای صنم
ای صنم ، ای صنم ، ای صنم ، ای صنم ، ناز مکن ، ناز مکن
******************************************
« ای مفتی شهر »
ای مفتــــــــی شهـــــــــــر از تــــــو بیــدارتـــــریــــم بــا ایـــــن همـــــه مستی ز تــــو هشیارتـــــریــــم
تـــو خـــون کســــــان نوشـــــی و مــــا خـــون رزان انصـــــــــــاف بـــــــــــده کــــــــــــدام خونخــــوارتریم
گوینـــد کـــــه دوزخـی بـــــود عــــــــاشـق و مـست
گوینـــد کســـان بهشت بـا حــــــــــور خــوش است مــن می گویـــــــــم کــه آب انگــــــور خــوش است
ایـــن نقـــــــد بگیــــــر و دست از آن نسیـــه بـــــدار کـــــــآواز دهـــــــــل شنیــــــدن از دور خــوش است
این می چه حرامیست که عالم همه زان میجوشد یــــک دستــــه بـه نــــــابــــودی نــــامش کوشنــــد
آنـــــان کـه بـــــر عاشقــــــان حــــــرامـش کردنــــــد خــــود خلــــــوت از آن پیـالـــــه هـــا مـی نوشنــــد
آن عاشق دیوانه کـه این خمار مستـــی را سـاخت معشــــوق و شـــراب و مــــی پرستـــی را سـاخت
بـــی شـــک قـــــدحــی شــــراب نوشیـــــد و از آن سـر مـست شــد ایــن جهــان هستــی را سـاخت
گوینـــد کـــــه دوزخـی بـــــود عــــــــاشـق و مـست
گوینـــد کـــــه دوزخـی بـــــود عــــــــاشـق و مـست
**************************************************
« پندم ای زاهد مده »
از باده مدهوشم کنید، از باده مدهوشم کنید
من همان مجنون مست یاغی ام روز و شب محتاج جـــــام باقی ام
یک شب کنار زاهـــــد و یک شب کنار ساقی ام
از باده مدهوشم کنید، از باده مدهوشم کنید
در خــرقــه پنهــان می کنـم، می را و کتمان می کنم، ترک ایمـان می کنم
هی بشکنـم پیمـان و هـی، تجدیــــد پیمان می کنم، ترک ایمـان می کنم
از باده مدهوشم کنید، از باده مدهوشم کنید
پنــدم ای زاهــد مــده با که گویم با که گویم
من نمی خواهـم نصیحت بشنـوم آی... آی مردم پنبه در گوشم کنید
از باده مدهوشم کنید، از باده مدهوشم کنید
دردی کشــــــم دردی کشـــم بـــار رفیقـــــــان می کشــــم
پر میکشم همچون همای
در آتشم در آتشم در آتشم، ای وای و خاموشم کنید
از باده مدهوشم کنید، از باده مدهوشم کنید
با که گویم
من نمی خواهـم نصیحت بشنـوم آی... آی مردم پنبه در گوشم کنید
من همان مجنون مست یاغی ام روز و شب محتاج جـــــام باقی ام
یک شب کنار زاهـــــد و یک شب کنار ساقی ام
از باده مدهوشم کنید، از باده مدهوشم کنید
***************************************
« بهشت »
این چه حرفیست که در عالم بالاست بهشت هر کجا وقت خـوش افتـاد همانجاست بهشت
دورخ از تیـــــــــرگی بخت درون تـــــــــــــو بــود گر درون تیــره نباشد همه دنیــــاست بهشت
*********************************************
« این چه جهانیست »
ایــن چه جهانیست؟ ایــن چه بهشتیست؟
این چه جهــانیست که نوشیـــدن مـی نارواست؟ این چه بهشتیست در آن خوردن گندم خطاست؟
آی رفیق این ره انصـاف نیست آی رفیق این ره انصـاف نیست
این جفــــــــــــــــــاست
راست بگو، راست بگو، راست فــــــردوس بــــرینت کجــاست؟
راستی آنجا هم هر کس و ناکس خداست
راست بگو، راست بگو، راست فــــــردوس بــــرینت کجــاست؟
بر همه گویند که هوشیار باش
بر در فـــردوس نشینــــد کسی تا کـه به درگــاه قیـــامت رسی
از تـو بپرسنــد که در راه عشق پیـــرو زرتشت بدی یـا مسیـح؟
دوزخ ما چشم به راه شماست
راست بگو، راست بگو، راست آنجا نیز، باز همین ماجراست؟
راست بگو، راست بگو، راست فــــــردوس بــــرینت کجــاست؟
این همه تکــرار مکن ای همای کفر مگو، شکوه مکن بر خدای
پـای از این در که نهادی بـــرون در غل و زنجیــر برنـدت بهشت
بهشت همــان ناکجـــــــــاست بهشت همـان ناکجـــــــــاست
وای به حالت همای وای به حالت
این سر سنگین تو از تن جداست
نه... نه.... نه... نه...
توبه کنم باز، حق با شماست
*********************************************
« پشیمانم »
اگر من ترک ارباب وفا کردم پشيمانم اگر اينگونه بـا ساقي جفـا کردم پشيمانم
من از عمـري کـه بـا زاهــد فنــا کردم من از جوري که در راه خدا کردم پشيمانم
من امشب گوشه ميخانـه مي مـانم کــــــه داد از سـاغـــر و پيـمانــه بستــانـم
بــه هـر جـا پـا گـذارم کينـــه هـا بينم هــــــزاران چهـــــره در آئينــــه هـــا بينـــم
چه جايي خوش تر از ميخانه بگـزينم مــن اينجــــــا مـــست و حيـــــــــرانــــــــم
من امشب گوشه ميخانـه مي مـانم کــــــه داد از سـاغـــر و پيـمانــه بستــانـم
در اينجـــا هـر کـه در دل بـــاوري دارد در اينجــا هــر غمــــي خنيــــاگــــري دارد
کـه در ميخانه حتي دشمنت بـا خود بجــاي دشنـــه دستــش ساغـــــري دارد
من امشب گوشه ميخانـه مي مـانم کــــــه داد از سـاغـــر و پيـمانــه بستــانـم
در اينجا جز به کوي يار راهي نيست در اينجـا جــز مهيـن دلدار شاهـي نيست
در اينجا پادشاه عـاشقان ساقيست که او هم گاه گاهي هست گاهي نيست
در اينجا خون مردم خفته در خون نيست
در اينجـــا چهــره آزادگــــــي گـــم نيست
در اينجا تخت شاهي دوش مردم نيست
به نام عشق میخوانم
من امشب گوشه میخانه می مانم
*****************************************
« مستی »
روزگاريست که کس را به کسي یـاری نيست جــز دل آزاري و نیــــــرنگ و ریـــاکـــاری نيست
هـر چه غــم بـود به دوش دل مـــردم شد بــار گوئـیا قسمت مــا غیــــر گــــران بـــاری نيست
اي بسا حامي مستغني خوش خفته به نــاز زانکــه معیــــار دگـــر دانـش و بیــــداری نيست
گمـــــرهـــانند به بـــــازار طمــــــع راهسپــــار غافـــل از آنـــکه شـرف جنس خريداري نيست
کـــــاروان دستخوش رهنم بيگانه شده است ســاربـان ایـن روش غافلــــه ســـالاری نيست
**********************************************
« مدارا کن »
بيـا بنشين و بـا مـردم مــدارا کن گـــره از کــار اين افتادگـان وا کن
بترس از شعله هاي زير خاکستر بيــا انديشـــه انــــدوه فـــردا کن
هزاران تـــاج سلطاني
دو صد تخت سليماني
فلک بستاند از دستت به آساني
که اين تخت بلند جم
نه بر شاهان ساماني وفا کرد و نه بر پرويز ساساني
که اين رسم فلک باشد
نه شاهنشاه بشناسد نه روحاني
مبـاد آن دم که چنگیزی بپا خیزد کشـانــد آشیـانـت را بـه ویــرانی
همای از خواندن این فتنه پروا کن
چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی
*************************************
عجب آب گل آلودی
برو ای آنکه از آزار مستان مست و خوشنودی
برو ای آنکه در اندیشه ی آزار من بودی
هر آنکس می کند برپای آتش را
کند در چشم خود دودی
عجب آب گِل آلودی
درآن اندیشه بودی تا مرا رسوا کنی اما
چه غوغایی به پا کردی ، چه گردابی ، عجب آب گِل آلودی
بدم خواندی ، بدم خواندی
گهی دیو و ددم خواندی
گه دیندار و گه مرتدم خواندی
نکردی ارزشم را کم
که حتی بر من افزودی
عجب آب گِل آلودی
اگرچه مستم ، اما مست باهوشم
من آن آتشفشان هستم که خاموشم
همایم من ، همایم من
که فرزند خدایم من
مکن هرگز فراموشم
عجب آشفته بازاری ، عجب سودی ، عجب آب گِل آلودی
***************************************
« سرزمین بیکران »
ایــــران ای سـرای مـن خـاکـت طـوطیــای مـن
جاویــــدان بهشت مـن عشقت کیمیـــای مـن
ای سـرزمیـن بیــــکران ای یــادگـار عــاشقــان
ای خفتـه در میـان تــو در قــلب مهــربــان تــو
هــزاران شهیـد بی گنــاه نــوجــوان
هزار عاشق گذشته در رهت ز جان
ایــــران ای سـرای مـن خـاکـت طـوطیــای مـن
جاویــــدان بهشت مـن عشقت کیمیـــای مـن
ای تخت جــاودان جــم ای ارگ بیکـــــران بــــم
همچو هگمتـان پـایـدار همچو بیستون استوار
خاک عاشقان بی قرار ای دیــار مهــر و افتخـار
ایـــــــــــــــــــــران
******************************
« موسم سفر »
نکنــــد مــوســم سفـــر بــاشد ساربان خفته و بی خبر بــاشد
بـــوي بـــــاران تـــــازه مـي آيــد نکنــــد بـــوي چشم تــر بــاشد
سخني از وفــــــا شنيده نشــد نکنــــد گـوش خلق کـــر بــاشد
نکنــــد عشق در بــرابــر عقـــل دست از پـــــا درازتــــــر بـــاشد
نکنـــد پــــرده چـون فـــرو افتـــد داستــــان داستـــــان زر بــاشد
زير اين نيم کاسـه هاي قشنگ نکنـــد کاســه اي دگـــر بـــاشد
نکنـــد آنـکه درس ديـن مي داد از خــــدا پـاک بـي خبـر بـــاشد
همچو سرو ايستادن در اين باد نکنـــد پـاسخش تبــــــر بـــاشد
نــور کيــوان در آسمان نشست نکنـــد پـــوچ و بـي ثمـر بـــاشد
*******************************************
دنبال خدا
در بیابان در دشت
در دل جنگل سبز
همه جا می گشتم
کلبه ای در گذرم بود پر از نور
که خورشید دگرگونه بر آن می تابید
پیرمردی دیدم که پس از خوردن یک جام شراب
به خدا گفت : سپاس
آری احساس من این بود
خدا آنجا بود
من خدا را دیدم
من شنیدم که خدا گفت : بنوش
گوارای وجود
تهیه کننده جلال رحمانی
******************************